De Hele Olifant - nieuwsbrief - augustus 2019

 

Als ons leven in lijn is met de universele wetmatigheden, functioneert het optimaal, komt het overeen met wie we in essentie zijn, is het in balans en harmonie met het grotere geheel en draagt het bij aan het welzijn van alle mensen en al het leven.
‘Samenlevingen in Balans’ is de term waarmee ik verwijs naar samenlevingen waarvoor geldt dat inzicht in de werking van de universele wetmatigheden een inherent onderdeel is van alle aspecten van de cultuur.


Lieve mensen,
Hier is de nieuwsbrief van augustus 2019 met de laatste ontwikkelingen rond mijn werk: mijn twee boeken De Hele Olifant in Beeld en Samenlevingen in Balans, de vorderingen van het werk aan mijn volgende boek(en), mijn streven bij te dragen aan meer bekendheid rond de universele wetmatigheden, wat allemaal begon met mijn intentie om bij te dragen aan de transformatie van leren en onderwijs, zodat het overeenkomt met wie we in essentie zijn. En dit alles op zo’n manier dat het bijdraagt aan het welzijn van alle mensen wereldwijd en al het Leven, niet alleen op de korte termijn, maar vooral ook op de lange termijn en dus ook voor de komende zeven generaties.


Wonderbaarlijke uitnodigingen
Terwijl  ik op dit moment geen nieuwe uitnodigingen voor presentaties voor 2019 heb ontvangen, heb ik dit voorjaar wel een paar, laat ik zeggen ‘wonderbaarlijke’ uitnodigingen ontvangen. Ik bedoel dat ik weliswaar werd uitgenodigd als auteur van mijn boek(en), maar dat ik tegelijkertijd een steeds sterker vermoeden kreeg dat er geen werkelijke interesse in de inhoud van mijn boeken was… Ik heb besloten om die ervaringen in deze nieuwsbrief te delen, omdat mijn uiteindelijke conclusie is, dat het belangrijk is om op de hoogte te zijn van mogelijke achterliggende dubbele agenda’s. Dat maakt het mogelijk om in zulke situaties bewuste keuzes te maken.
Een interview rond “Cultuur als strategie”
De eerste ‘wonderbaarlijke’ uitnodiging dit voorjaar was een uitnodiging voor een interview voor een nieuw tijdschrift dat vooral gelezen wordt door zakelijke professionals. Het tijdschrift werd zo omschreven: “De thema's zijn leiderschap, innovatie & cultuur. Door nieuwe concepten te belichten (…) willen we mensen anders te laten kijken, denken en - bij voorkeur - doen.” Voor het komende septembernummer met de titel “Cultuur als strategie” wilden ze mij graag interviewen “over de zeven wetten van transformatie. Het magazine zal gaan over het herstellen van de balans tussen het zakelijke, maatschappelijke en menselijke aspect binnen organisaties.”
Dat riep wat vragen bij mij op
In principe kan een uitnodiging voor een interview in een tijdschrift bijdragen om meer bekendheid aan de inhoud van mijn boeken te geven. Dat zou voor mij een reden kunnen zijn om er op in te willen gaan. Maar deze uitnodiging riep bij mij wat vragen opriep, zoals Waarom is er geen nadere toelichting over de koers bij de wens om mensen ‘anders’ te laten kijken, denken en doen’? aangezien dat zowel anders kan zijn in de zin van meer in overeenstemming de universele wetten, met het Leven en dat wat levensondersteunend is, als anders in de zin van meer globalisatie, deregulering en privatisering, kortom, als nog destructiever en nog meer een bedreiging voor al het Leven. Maar de vraag die me vooral ook bezig held was wat er bedoeld werd met “Cultuur als strategie.” Als strategie betekent een manier om een bepaald doel te bereiken, hoe kan dan een cultuur een strategie zijn en welk doel heeft men daarbij voor ogen? Ik had sterk het gevoel dat hier essentiële informatie was weggelaten.
Het een en ander recht zeggen
In mijn reactie heb ik eerst het een en ander recht gezet – zoals dat ik geen boek over “de zeven wetten van transformatie” had geschreven, maar  dat ze mogelijk verwees naar mijn boek over zeven universele wetten. Daar voegde ik aan toe, dat een van die zeven universele wetten, de Wet van Ritme, onder andere over transformatie gaat en dat een andere wet, Wet van Dynamische Balans, weliswaar over balans gaat, maar dit de dynamische balans betreft die er in het universum bestaat tussen twee tegengesteld gerichte, maar complementaire aspecten in de vorm van een beweging naar buiten (mannelijk) en een beweging naar binnen (vrouwelijk). Deze dynamische balans kunnen we in veel verschillende aspecten terugvinden, zoals ook in de dynamische balans tussen individu en gemeenschap. Echter ik heb ze laten weten, dat de genoemde “balans tussen het zakelijke, maatschappelijke en menselijke aspect binnen organisaties” waarover het magazine zou gaan, geen aspect van deze Wet van Dynamische Balans is. Vervolgens heb ik expliciet om nadere toelichting gevraagd. Dat bleek niet voor niets.
‘Goede vragen’
In een reactie werd ik bedankt “voor mijn goede vragen” en kreeg ik inderdaad nadere uitleg. Echter wat me allereerst opviel, was dat deze toelichting vrij stellig geformuleerd was, alsof het hier om een niet ter discussie staande waarheid zou gaan, terwijl het in mijn ogen duidelijk gebaseerd was op een aantal niet expliciet genoemde overtuigingen. Verder was de uitleg voor mij onduidelijk en riep alleen nog maar meer vragen bij mij op. Dit is de letterlijke weergave van die uitleg:
“Het magazine gaat over het herstellen van de balans tussen het zakelijke, maatschappelijke en menselijke aspect binnen organisaties. De meeste organisaties hebben hun processen en procedures inmiddels goed op orde (het zakelijke) en zijn bewust bezig met hun rol in de maatschappij. Het is nu de tijd om bewust ontwikkelingsgerichte organisaties te creëren, waarbij zowel de organisatie als de mens (als mens, niet alleen als werknemer) groeit qua ontwikkeling en iedereen wint. Dat kan alleen als de cultuur leidend is. Hiermee wordt cultuur een strategie.” 
Corporaties en hun enige doel
Ik wist inmiddels dat de term ‘organisaties’ vaak gebruikt wordt als een vriendelijk klinkend synoniem voor commerciële bedrijven. Verder heb ik me het afgelopen jaar verdiept in het wel en wee van internationale corporaties. Zo had ik gelezen in het boek The Corporation, The Pathological Pursuit of Profit and Power (2005) van de Canadese hoogleraar Recht, Joel Bakan, dat alle grote corporaties als beursgenoteerde ondernemingen slechts één doel hebben, namelijk om op iedere mogelijke manier winst maken. Die winst moet altijd groeien om zo de belangen van de aandeelhouders te dienen. Dit eigenbelang om de inkomsten van de aandeelhouders te maximaliseren ligt ten grondslag aan al hun besluiten, legt hij uit. Alle andere waarden - het welzijn van de gemeenschap, de gezondheid van personeel, de gezondheid van de bevolking of het behoud van de natuur - zijn secundair aan deze prioriteit. In de praktijk komt dit neer op winst maken ten koste van wat dan ook maar en dus exploitatie niet alleen van natuurlijke hulpbronnen, maar ook van mensen en eigenlijk van al het Leven. Dus ik vroeg me af of de zin "De meeste organisaties hebben hun processen en procedures inmiddels goed op orde (het zakelijke)…” verwees naar dit behalen van maximale winst…
Corporaties zijn structureel amoreel
Jerry Mander beschrijft in zijn indrukwekkende boek In the Absence of the Sacred, The failure of technology & the survival of the Indian nations (1991) iets vergelijkbaars en legt uit dat corporaties structureel amoreel zijn. Dat wil zeggen dat voor corporaties iedere moraal buiten beschouwing blijft. Dat wil niet zeggen dat mensen die leiding geven aan corporaties niet weten wat juist en moreel is, maar dat ze zich binnen de structuur van corporaties vaak op een tegenovergestelde manier gedragen, omdat ze daar werken volgens de regels van de corporaties. Volgens Joel Bakan betekent dat ook, dat iedere actie die ondernomen wordt, ongeacht hoe altruïstisch het ook moge lijken, uiteindelijk het streven naar winst is. “Ondanks hun persoonlijke kwaliteiten en ambities is hun taak als manager van een corporatie duidelijk. Zij dienen de belangen van hun ondernemingen altijd op de eerste plaats te stellen en mogen niet handelen uit bezorgdheid voor iets of iemand anders, tenzij (…) dat gerechtvaardigd kan worden door een beroep op het bedrijfsbelang.”  
Reputatie
Leiders van grote ondernemingen begrijpen dat het belangrijk is om het vertrouwen van het publiek te winnen en te behouden. Daarom vermijden ze zeer bewust om hardop te zeggen dat hun missie winst maximalisatie is ten koste van alles en iedereen, omdat dan iedereen hen als een probleem gaat zien. In plaats daarvan maken ze gebruik van public relations strategieën om hun onaangename kern te verhullen en corporaties te presenteren als menselijk, welwillend en maatschappelijk verantwoord. Tegenwoordig worden corporaties gepresenteerd als organisaties die een maatschappelijke verantwoordelijkheid hebben, zo schrijft Joel Bakan en als organisaties die tot doel hebben om bij te dragen aan het welzijn van mensen. Echter ondanks deze nieuwe beeldvorming zijn de corporaties zelf niet veranderd en is nog steeds hun enige doel het eigenbelang te dienen en morele overwegingen daarbij achterwege te laten. Op basis daarvan vroeg ik me af of de tekst “… nu bewust bezig zijn met hun rol in de maatschappij…” mogelijk verwees naar zo’n strategie om een goede reputatie op te willen bouwen,  onder het motto dat daardoor “… zowel de organisatie als de mens (als mens, niet alleen als werknemer) groeit qua ontwikkeling en iedereen wint.”
Perception management
Wat daarom in me opkwam, was de vraag of ik hier te maken had met een concreet geval van ‘perception management’, een geraffineerde vorm van misleiding. Het doel van 'perception

management' is om anderen dat te laten geloven wat men hen wil laten geloven, ongeacht wat de waarheid ook moge zijn. Het is een bewuste en goed geprepareerde  vorm van overtuigen die gebruik maakt van vooroordelen, verzonnen feiten, onjuiste verklaringen, misleiding en het ongeldig verklaren van tegensprekende informatie. Hiervoor maakt men bijvoorbeeld gebruikt van een ‘narrative’, dat wil zeggen een beschrijving die een situatie op zo’n manier presenteert dat het een bepaald perspectief weergeeft als het ‘officiële’ verhaal over de betreffende situatie. Het idee is dat wanneer mensen inderdaad zo’n verhaal gaan geloven, ze ‘vrijwillig’ dat zullen doen wat de maker van het verhaal wil dat ze doen. Zo’n presentatie van een ‘officieel’ verhaal gaat altijd samen met diverse strategieën om mogelijk aanwezige andere inzichten te negeren of te verzwijgen. Mensen die het ‘officiële’ verhaal doorzien en in plaats daarvan de waarheid vertellen, worden niet serieus genomen.
Het ‘officiële’ verhaal van corporaties
In de documentaire ‘The Corporation’ (gebaseerd op het boek The Corporation van Joel Bakan) wordt duidelijk dat bedrijven en corporaties volop gebruik maken van ‘perceptie management. In de documentaire beschrijft Richard Grossman het ‘perception management’ van corporaties zo: “Corporaties adverteren niet bepaalde producten, maar een manier van leven, een manier van denken, een verhaal over wie we als mensen zijn en hoe we hier zijn gekomen en wat de bron is van onze zogenaamde vrijheid. Dus er zijn decennia en decennia van propaganda en onderwijs, die ons hebben geleerd om op een bepaalde manier te denken. Doordat de grote corporaties dit hebben toegepast, zijn we geconditioneerd om te geloven dat de corporaties onvermijdelijk zijn, dat ze onmisbaar zijn, dat ze op een of andere manier opvallend efficiënt zijn en dat ze verantwoordelijk zijn voor vooruitgang en goed leven.” Dit ‘officiële’ verhaal, dat stelt dat corporaties goed en nuttig zijn want iedereen heeft ze nodig, is enerzijds waar want in de huidige vorm van veel samenlevingen zijn de meeste mensen afhankelijk van corporaties zowel voor hun inkomen als voor hun producten. Anderzijds wordt in dit ‘officiële’ verhaal systematisch verzwegen dat corporaties zich in de eerste plaats doelbewust hebben ingespannen om zoveel mogelijk mensen afhankelijk van hen te maken door hun oorspronkelijke onafhankelijke vormen van zelfvoorziening vrijwel onmogelijk te maken.

Social engineering?
Toen ik eenmaal vermoedde dat ik hier inderdaad te maken zou kunnen hebben met een concreet geval van perception management, en dat de toelichting die ik had ontvangen bepaalde overtuigingen als een ‘officiële’ verhaal leek te willen brengen, kon ik opeens het intuïtief akelige gevoel dat ik kreeg bij “Dat kan alleen als de cultuur leidend is” plaatsen: ik kreeg het vermoeden dat het motto “Cultuur als strategie” mogelijk een nieuwe Orwelliaanse term voor social engineering is. Social engineering is een discipline van de sociale wetenschappen, die zich bezig houdt met het ontwikkelen van een veelheid aan methoden voor het ongemerkt manipuleren van gedachten van de massa op zo’n manier, dat mensen gewenste meningen overnemen en gewenst gedrag gaan vertonen, zonder dat ze dat zelf in de gaten hebben. Perception management is een onderdeel van social engineering.
Het Tavistock Institute for Human Relations
De methoden voor social engineering komen voort uit het werk van het Tavistock Institute for Human Relations in Londen. Terwijl dit instituut zichzelf beschrijft als een organisatie die sociale wetenschap toepast op hedendaagse onderwerpen en problemen, heeft auteur John Coleman in zijn boeken als eerste onthuld dat het Tavistock Institute in werkelijkheid een organisatie is die tot doel heeft om de publieke opinie te manipuleren en daarmee hele samenlevingen te manipuleren. Hij beschrijft social engineering als methoden die gebruikt worden om ingrijpende veranderingen teweeg te brengen in de houding van groepen ten opzichte van sociale, economische, religieuze en politieke gebeurtenissen door ze ongemerkt meningen en standpunten op te dringen op zo’n manier dat mensen dan vervolgens geloven dat deze meningen en standpunten hun eigen meningen en standpunten zijn.  Hierbij maakt men onder andere gebruik van psychologische conditionering, brainwashing, massale media propaganda en van het vervagen van het verschil tussen feiten en meningen, en tussen wetenschappelijke conclusies en politiek. Een andere reden waarom we niet altijd direct zien wat er aan de hand is, is nauw verbonden met de tactiek van geheimhouding en om te proberen ons dom en onwetend te houden. Voor dit laatste bestaat zelfs een deftige term, agnotologie: het doelbewust stimuleren van onwetendheid door te liegen, te verdraaien of te verwarren. Wereldwijd maken zowel overheden, bedrijven, media als privé organisaties gebruik van de inzichten van het Tavistock Institute.
Pogingen om controle te hebben over ons innerlijke leven
Waar dit op neer komt is dat in plaats van openlijke dwang (fysiek en psychologisch) als machtsmiddelen zoals we dat uit de geschiedenis kennen, de belangrijkste machtsmiddelen tegenwoordig subtieler en grotendeels onzichtbaar zijn. De verschillende vormen van social engineering bieden manieren om controle te hebben niet in de eerste plaats over ons uiterlijke leven, maar met name over ons innerlijk leven. “Alle technieken van Tavistock,” schrijft John Coleman in zijn artikel ‘Tavistock, The Best Kept Secret in America’ (2001), “hebben één enkel doel: het afbreken van de psychologische kracht van het individu en hem hulpeloos maken om zich te verzetten tegen de dictators van de Wereld Orde.”
Zijn ze eigenlijk wel geïnteresseerd in universele wetten?
Terug naar de email correspondentie in verband met het interview. Ze lieten weten dat ze inderdaad de universele wetten bedoelden, die ik in mijn boek De Hele Olifant in Beeld beschrijf, “omdat een aantal van deze wetten over cultuur gaan.” Tja, inmiddels werd me duidelijk dat in ieder geval de persoon met wie ik correspondeerde dat boek helemaal niet gelezen had en begon ik mij ernstig af te vragen of ze eigenlijk wel geïnteresseerd waren in de universele wetten. In een poging om toch nog alle misverstanden uit de weg te ruimen heb ik ook dat recht gezet en uitgelegd dat het niet zo is dat sommige universele wetten over cultuur gaan, maar dat de universele wetten ten grondslag liggen aan het universum en aan alles in de natuur.
Onze Westerse cultuur niet in lijn met de universele wetmatigheden
Vervolgens heb ik duidelijk gemaakt dat onze Westerse cultuur nou juist niet in overeenstemming is met de werking van die wetmatigheden en dat ik in mijn tweede boek ‘Samenlevingen in Balans’ beschrijf hoe onze ‘Samenleving uit Balans’ verschilt van ‘Samenlevingen in Balans’ en dat deze laatste samenlevingvormen wel een cultuur kennen die in overeenstemming is met de universele wetten en daardoor in harmonie zijn zowel met wie wij in essentie zijn als met de natuur. De reactie daarop verbaasde me zo mogelijk nog meer, want in plaats dat het daardoor duidelijk werd dat waar ik over schrijf en me voor inzet iets heel anders is dan waar hun tijdschrift over gaat, kreeg ik naar aanleiding van het noemen van mijn tweede boek, deze reactie: “Als ik jouw beschrijving zo lees, dan sluit ook dit fantastisch (misschien zelfs wel beter) aan op Cultuur als Strategie…”
Babylonische spraakverwarring of iets anders?
Natuurlijk was het ook nog steeds mogelijk dat ik beren op de weg zag en dat dit slecht een geval was van enigszins langs elkaar heen praten en elkaar gewoon niet helemaal verstaan. Als oplossing besloot ik te suggereren, dat ze eerst mijn beide boeken aandachtig zouden lezen en op basis daarvan zouden besluiten wat ze zouden willen. Omdat ze het bovendien in tweede instantie ook over de optie hadden gehad van een gesprek, waarbij zij uit zouden leggen wat hun visie was en ik vanuit mijn inzicht in de universele wetten mijn reactie daarop zou geven, heb ik ze laten weten dat dat laatste weliswaar zou kunnen, maar dat ik dat niet als een interview beschouwde, maar eerder als een consult, en dat ik daarvoor gewoon mijn uurtarief zou rekenen.
Een open vraaggesprek om te zien waar onze visies elkaar raken…
In hun reactie hierop, kwam tenslotte de aap uit de mouw: ze hadden gehoopt op een open vraaggesprek om te zien waar onze visies elkaar raken. Dat gesprek zouden ze dan vervolgens verwerken tot “een mooi interview voor het magazine over (organisatie)cultuur.” Dat zou volgens hen voor beide partijen ‘exposure’ opleveren. Ze zagen echter af van een betaald consult. Ik heb ze laten weten dat dit voorstel mij weinig zinvol leek, omdat ik, zoals ik had proberen uit te leggen, geen raakvlakken zag tussen mijn werk en het thema ‘Cultuur als Strategie’ zoals zij dat schetsten. Pas later realiseerde ik me, dat wat ik aanvankelijk over het hoofd had gezien, was dat ze met hun motto “Cultuur als strategie” niet verwezen naar de cultuur van een samenleving, maar naar organisatiecultuur, dus de cultuur op de werkplek binnen bedrijven en corporaties.
Waarom die uitnodiging?
Hiermee zou ik de zaak als afgedaan kunnen beschouwen, maar de vraag, waarom ze nu eigenlijk op het idee waren gekomen om mij te benaderen, en waarom op zo’n onduidelijke en verhulde manier, bleef me nog een tijdje bezig houden. Ik bleef zitten met de indruk, dat ze helemaal niet in mijn boek(en) geïnteresseerd waren, maar als dat zo is wat zou dan de reden zijn geweest, dat ze me voor zo’n interview/gesprek hadden benaderd?  Aanvankelijk deed het me denken aan een uitnodiging voor een interview die ik een paar jaar geleden kreeg, waarbij mij in de uiteindelijke tekst – die ik gelukkig in mocht zien voordat die gepubliceerd werd - allerlei woorden in de mond gelegd werden die ik helemaal niet had gezegd en waar ik niet achter kon staan. Toen ik vroeg om de nodige correcties daarvan, werd in plaats daarvan vrijwel direct besloten om het interview dan niet te plaatsen. Het gevoel waarmee ik toen was blijven zitten, was dat men geprobeerd had om mij te gebruiken om het eigen standpunt te benadrukken. Mogelijk had ik weer met zoiets te maken en had ik het nu iets eerder door…?

Een andere wonderbaarlijke uitnodiging
Terwijl dat alles me nog wat bleef bezig houden, kreeg ik vlak voor de zomer een uitnodiging die mogelijk nog wonderbaarlijker was. Iemand die me in 2011 had uitgenodigd om op een congres een presentatie te geven over mijn boek De Hele Olifant in Beeld, nodigde me nu uit voor een bijeenkomst in november. Op deze dag, zo schreef ze, komen “de dappere bestuurders van Nederland bij elkaar. Alleen in verbinding met elkaar kunnen we de systeemtransitie vormgeven! Omdat jij een van de ‘wisdomkeepers’ bent uit onze vorige congressen wil ik je graag uitnodigen om die dag aanwezig te zijn. Je hoeft niet iets te doen, alleen te ‘zijn’ en mee te doen met de groep.”
Net als in het geval van het interview de term ‘anders’ niet nader werd toegelicht, werd hier ‘systeemtransitie’ niet nader toegelicht. Via een bijgevoegde link zag ik dat het een dag betrof exclusief voor topbestuurders, CEO’s, directeuren, commissarissen en leiders van de toekomst (aankomende bestuurders) ergens op de ZuidAs in Amsterdam. De entree was € 2450,- excl. BTW.
Kapen van woorden
In principe kan ik door

aanwezig te zijn op een bijeenkomst de inhoud van mijn boeken onder de aandacht van meer mensen brengen, maar bij deze uitnodiging moest ik aanvankelijk alleen maar lachen. In tweede instantie zag ik dat het verre van grappig was. Allereerst vanwege de genoemde reden om mij uit te nodigen: ik werd uitgenodigd omdat ik een van de ‘wisdomkeepers’ zou zijn uit hun vorige congressen. Hoe komen ze daar bij? Ik beschouw ik mezelf in het geheel niet als wisdomkeeper, laat staan dat ik mezelf beschouw als een wisdomkeeper in de context van hun congressen. Het enige wat ik ooit gedaan had, was op een congres van hun een presentatie geven over mijn boek De Hele Olifant in Beeld. Die gelegenheid was een van de weinige keren dat ik nauwelijks enthousiaste reacties had ontvangen. Daarnaast is het gebruik van de term ‘wisdomkeeper’ in deze uitnodiging totaal uit de context en lijkt eerder een vorm van ‘kapen’ van een woord:  de Wet van Polariteit maakt duidelijk dat alles pas werkelijk betekenis krijgt binnen een bepaalde context en dat geldt bij uitstek voor woorden. Door woorden uit hun culturele context te halen, valt hun betekenis weg.
De culturele context van het begrip ‘wisdomkeeper’
De culturele context van het begrip ‘wisdomkeeper’ is - zoals ik in mijn boek Samenlevingen in Balans beschrijf - de cultuur van ‘Samenlevingen in Balans’ –  dus samenlevingen met een cultuur die in lijn is met de universele wetten. Binnen die culturen had men niet alleen het gebruik om – in lijn met de Wet van Ritme en het evolutieproces van de mensheid – consequent lessen te leren uit meegemaakte ervaringen, maar ook om die geleerde lessen van generatie op generatie door te geven, vaak duizenden jaren lang omdat men binnen die culturen waarde hechtte aan de zo verworven wijsheid voor de toekomstige generaties en in sommige situaties zelf voor de mensheid als geheel.
Wijsheid maakt geen onderdeel meer uit van onze Westerse cultuur
Binnen ‘Samenlevingen uit Balans’, zoals onze westerse samenlevingen, zijn we echter de gewoonte om te leren van onze ervaringen en van onze geschiedenis kwijtgeraakt en maakt wijsheid geen integraal onderdeel meer uit van de cultuur. Door bewust of onbewust – wie zal het zeggen - de term ‘wisdomkeeper’ te gebruiken binnen de context van deze dag op de ZuidAs en dus buiten de oorspronkelijke culturele context en zónder expliciet de achterliggende cultuur van ‘Samenlevingen uit Balans’ ter discussie te stellen, wordt ten onrechte de schijn gewekt dat het woord dezelfde betekenis zou hebben als het binnen de oorspronkelijke culturele context had. Het resultaat is dat de term ‘wisdomkeeper’ verwordt tot een middel om iets positiefs te suggereren dat er in werkelijkheid helemaal niet is. Dit oneigenlijke taalgebruik was voldoende voor mij om extra alert te zijn. Had ik hier weer te maken met perception management?
Het komend Economisch Forum in Davos
Maar wat alle alarmbellen bij mij deed afgaan was toen ik vervolgens op de bijbehorende website las over de inhoud van de bijeenkomst: tijdens die dag zou iedere deelnemer bijdragen aan het Dutch Davos ‘position paper’ dat een paar maanden later gepresenteerd zou worden tijdens het World Economic Forum 2020 in Davos in Zwitserland… Kortom, dat was weinig verhullend. Natuurlijk ben ik daar niet in geïnteresseerd, want waar ik me voor inzet is precies het tegenovergestelde van waar de rijke elite vanuit de hele wereld – via de aanwezige bankiers, CEO’s, overheidsfunctionarissen en regeringleiders zich in Davos voor inspant. Maar waarom werd ik daarvoor uitgenodigd?  Omdat ik daar werkelijk geen idee van had, heb ik laten weten dat ik me verbaasde over deze uitnodiging, omdat ze toch weten, dat ik me inzet voor een toekomst die in lijn is met de universele wetten en dat ik tot op heden geen aanleiding heb gehad om te vermoeden dat de te verwachten aanwezigen op deze dag op de ZuidAs (waarvan enkelen op de website met naam genoemd worden) werkelijk geïnteresseerd zijn in de essentie van mijn werk.
Wereld Sociaal Forum
Bovendien heb ik gevraagd of ze ooit gehoord had van het World Social Forum (WSF) dat elk jaar gehouden wordt als tegenhanger van het World Economic Forum in Davos, en waar inmiddels organisaties van meer dan 150 landen aan deel hebben genomen. De gedeelde droom van het Wereld Sociaal Forum is een wereld die rechtvaardig is voor allen, een wereld waarin ieder persoon en ieder volk een plek heeft en zijn of haar stem kan laten horen. (Hier is een link naar World Social Forum 2018). Ik heb laten weten dat ik de indruk kreeg, dat de mensen die bijeenkwamen op deze Wereld Sociaal Forums zich niet gehoord voelden door degenen die bijeenkwamen op het World Economic Forum in Davos en dat het doel van deze World Social Forums dichter in de buurt komt van dat waar ik me voor inzet. Omdat ik de uitnodiging daarom niet kon plaatsen, heb ik gevraagd of ze dat wat nader zou kunnen toelichten. Vervolgens heb ik niets meer gehoord… Over de reden waarom ik geen antwoord meer heb gekregen kan ik slechts speculeren.
Als ‘sparringpartner’…
Echter toen ik als voorbereiding van deze nieuwsbrief vorige week opnieuw even de betreffende website opzocht, werd daar toch iets onthuld over de achterliggende agenda van de uitnodiging aan mij als zogenaamde wisdomkeeper. Ik zag daar namelijk als uitleg bij de enorme entreeprijs van zo’n € 3000,- voor die ene dag voor de deelnemende topbestuurders, CEO’s en directeuren staan, dat die prijs het mogelijk maakte dat een aantal niet betalende mensen, waaronder “de wisdomkeepers”, aanwezig zouden kunnen zijn als “sparringpartners”. Dat riep bij mij de vraag op, of dat was wat er in mijn uitnodigingsmail bedoeld werd met de zin: “Je hoeft niet iets te doen, alleen te ‘zijn’ en mee te doen met de groep”? Ik heb de betekenis van de term “sparringpartner” voor de zekerheid even opgezocht en vond dit: ‘mensen om mee te overleggen, om ideeën, standpunten op uit te proberen, om mee te oefenen voor een debat.’ Dus is dat het? Is men inderdaad helemaal niet geïnteresseerd in de universele wetten of andere inzichten van mij, maar is er in plaats daarvan behoefte aan ‘sparringpartners’ en lijkt dit een poging om daarvoor gratis van mij gebruik te maken? Toen ik echter die websitepagina  zojuist opnieuw bezocht bleek dat de tekst op die website opnieuw veranderd is en dat de term ‘sparringpartners’ er weer van verwijderd is…

De verschillende methoden herkennen
Wat hier werkelijk aan de hand is zal waarschijnlijk nooit duidelijk worden, maar ik ben blij dat ik me inmiddels heb geïnformeerd over het feit dat er op dit moment een krachtmeting plaatsvindt (zie hiervoor ook mijn nieuwsbrieven van januari 2018, maart 2018, en mei 2018) tussen enerzijds krachten die zich inzetten voor steeds meer globalisatie, deregulering, privatisering en centralisering door onder andere gebruik te maken van social engineering en het tolereren van slechts één waarheid in de vorm van een ‘officieel’ verhaal, met uiteindelijk als doel een werelddictatuur (ook bekend als de Nieuwe Wereld Orde) in de vorm van één wereldbestuur, één wereld economie en één wereld religie en anderzijds de natuurlijke evolutionaire krachten richting verdere spirituele evolutie van de mensheid en

alle mensen en organisaties die zich daarvoor inzetten. En ik ben blij dat ik de verschillende methoden begin te herkennen, die de krachten richting de NWO zoal gebruiken om dat doel te proberen te bereiken. Zo lang we de trucs niet kennen lopen we de kans dat we ons laten misleiden, maar wanneer we de trucs eenmaal door hebben, zijn we beter voorbereid om er niet intrappen.
Pogingen om mij gebruiken als een ‘nuttige idioot’?
Deze ervaringen riepen bij mij uiteindelijk de vraag op of deze uitnodigingen pogingen waren om mij te gebruiken als een ‘nuttige idioot’. De term ‘nuttige idioot’ wordt binnen de kringen van hen die streven naar een NWO gebruikt voor mensen, die zich laten verleiden - mogelijk omdat ze vatbaar zijn voor vleierijen en eventueel met list en bedrog - om zonder dat ze het zelf door hebben (vandaar de term idioot), hun capaciteiten in te zetten voor de Nieuwe Wereld Orde agenda (vandaar de term ‘nuttig’). Eén van de redenen om ‘nuttige idioten’ uit te nodigen is in het kader van perception mangement, en dus om anderen iets te laten geloven wat men hen wil laten geloven, ongeacht wat de waarheid ook moge zijn. Zo nodigt men bijvoorbeeld mensen met een bepaalde positieve reputatie uit in de hoop dat die reputatie uitstraalt over de hele organisatie waardoor ze zich hebben laten uitnodigen. Op die manier probeert men een mooi masker te creëren waarachter een andere, minder mooie agenda verborgen gehouden kan worden, precies zoals sommige psychopaten gebruik maken van een zeer vriendelijk masker, waarachter een andere agenda verhuld wordt. Hoe dan ook, in ieder geval heb ik nu in beide gevallen voldoende alarmbellen horen afgaan en voldoende vragen gesteld, om niet gebruikt te worden als een ‘nuttige idioot’.
De epische krachtmeting als een katalysator
We zouden ons kunnen beklagen over dit alles, maar vanuit het perspectief dat we hier op Aarde zijn als een spirit in een fysiek lichaam om op basis van onze ervaringen lessen te leren, kunnen we de hele epische krachtmeting ook dagelijks in ons voordeel gebruiken als een katalysator voor onze eigen spirituele ontwikkeling. Vanuit dat perspectief wordt het mogelijk om dankbaar te zijn voor ieder moment in ons leven en om ieder obstakel te zien als een uitdaging en een mogelijkheid om te leren. Zo kunnen we al onze ervaringen gebruiken om te leren om bijvoorbeeld onze (onbewuste) angsten onder ogen te zien, om helder te communiceren, om onszelf steeds verder te helen en innerlijk te zuiveren, en om onze intuïtie te ontwikkelen, om niet te vallen voor verleidingen, om steeds meer de verantwoordelijkheid voor ons eigen leven te nemen en dat alles samen om zoveel mogelijk ons leven te leven vanuit ons hart en in contact met onze ziel.
De dagelijkse keuze
Dagelijks worden we uitgedaagd om de keuze te maken om niet onze macht af te staan aan externe autoriteiten, om niet voor verleidingen te vallen en om in plaats daarvan nog meer in onze eigen kracht te gaan staan. En net zoals bij het leren van andere zaken, zijn ook hier de eerste lessen relatief eenvoudig en worden de latere lessen – zoals nu in de huidige complexe situatie van de epische krachtmeting - steeds moeilijker. De les bij de uitnodiging voor het interview was voor mij om me te realiseren dat ik mogelijk te maken had met een ‘narrative’, en hoe belangrijk het in zo’n geval is om in staat te blijven om onafhankelijk te denken, om voortdurend de feiten en de fictie uit elkaar te halen, te zien wat wel waar is, wat verdraaid is en vooral ook wat er opzettelijk weg gelaten wordt. De les bij de uitnodiging voor de bijeenkomst op de ZuidAs was om de verschillende manieren die gebruikt worden om te verleiden en misleiden te herkennen.
Een permanente alertheid
Dit alles betekent wel een permanente alertheid te midden van de steeds grotere hoeveelheid aan (subtiele) verleidingen en misleidingen om ons heen, waarbij we voortdurend de keuze hebben tussen enerzijds het pad van vernietiging en dood en anderzijds het pad van leven en van dat wat het leven ondersteunt, tussen enerzijds onze macht weggeven en anderzijds onze macht in eigendom nemen en vertrouwen op onze eigen innerlijke autoriteit. In de Basic Call to Consciousness deel 1; The Hau de no sau nee Address to the Western World (1977) – opgesteld door een aantal Noord-Amerikaanse inheemse volken - wordt een advies gegeven dat in deze tijd van subtiele verleiding, misleiding, onjuiste informatie en dubbele agenda’s meer dan ooit van toepassing is, niet alleen voor inheemse culturen, maar voor ons allemaal: “We moeten allemaal bewust en continu ieder model, ieder programma en ieder proces dat het Westen ons probeert op te dringen ter discussie stellen. Paulo Freire schreef in zijn boek De Pedagogie van de Onderdrukten dat het de aard van de onderdrukten is om de onderdrukker te imiteren, en daardoor te proberen om verlichting te vinden van de onderdrukkende situatie. We moeten leren om die reactie op onderdrukking te weerstaan.”

Een bijzondere uitnodiging vanuit de USA
Nadat ik dit allemaal had gehad kreeg ik een email uit de USA van de redactie van een tijdschrift met het verzoek om een recensie-exemplaar van The Whole Elephant Reveiled. Het betreft een regionaal tijdschrift dat zo’n 100.000 mensen onder ogen krijgen. Dit is de allereerste keer, nu zeven jaar na het verschijnen van het boek in het Engels, dat er zo’n verzoek uit de USA komt. Eerst was ik een beetje over-alert, maar Ik heb het een en ander nauwkeurig bekeken en heb geconcludeerd dat men hier inderdaad serieus geïnteresseerd was in mijn boek. Als alles volgens plan verloopt verschijnt het tijdschrift met de recensie ergens half september en krijg ik vervolgens een Pdf van de recensie om op mijn website te zetten. Dus dat zal ik in mijn volgende nieuwsbrief vermelden.



Agenda
Voorlopig heb ik geen nieuwe uitnodigingen voor volgende presentaties. Mochten er toch weer nieuwe uitnodigingen zijn, dan is de meest actuele informatie te vinden op de agenda op mijn website


 

Tot zover het nieuws rond ‘De Hele Olifant in Beeld’, ‘Samenlevingen in Balans’ en mijn verdere werk.

Lieve groetjes,

Marja de Vries